Ik weet hoe het voelt als de angst zich aankondigt. En zich als een strak korset om je hart wikkelt.
Ik weet dat de angst je soms verleid om iets vast te houden.
Ik weet hoe je je soms afkeert van plaatsen in jezelf waarvan je nog niet kunt houden.
Ik weet dat je je soms verscheurd voelt tussen het leven waarvan je weet dat het geleefd kan worden
en de vernauwde ervaring van het dagelijkse.
Ik weet hoe je soms niet durf te vertrouwen op de uitkomst van het leven zelf.
Op hoe controle soms beter lijkt te werken dan al het andere.
Ik weet hoe moeilijk het is,
om vooruit te bewegen zonder dat je weet wat er zal komen.
Ik weet hoe je je richt op de uitkomst van dingen,
in een goedbedoelde poging om voor jezelf te zorgen.
En hoe je soms vergeet om jezelf in de stilte te ontmoeten,
daar waar je zo wanhopig ontmoet wilt worden.
Wat zou er gebeuren als je, al is het maar voor even, intieme verbinding maakt met het leven zoals het is? Als we eens niets hoeven op te lossen? Als we het werkelijk niet hoeven te weten? Als we een diep vertrouwen uitspreken naar de ervaring van dit moment. Wat zou er gebeuren, als we onszelf het diepe vertrouwen geven waarnaar we zo verlangen?
Laat je heilige natuur maar dansen. Zonder dat jij je er zelfs maar mee hoeft te bemoeien.
Vertrouw, mijn lief, vertrouw.
Het leven met al haar wonderlijke en ondoorgrondelijke scheppingskracht doet niets anders dan achter je staan.
Misschien zal het niet lopen zoals je vooraf had gedacht. Misschien zal de droom over hoe dingen zouden moeten zijn wel sterven.
En rest er niets anders dan het naakte leven zelf. Precies zoals het hier is, precies zoals het nu is.
Roept het leven je terug naar huis. Naar je eigen eindeloze, liefde. Naar je eigen eindeloze vertrouwen.
Dus wees maar hier, mijn lief.
In dit enige moment dat werkelijk geleefd kan worden, en rust. Er is niets dat zich werkelijk tegen het leven keert.
Er is alleen maar een diepe roep naar meer liefde. Naar diep vertrouwen.
Weet dat er van je gehouden wordt. Dat je tedere hart hier gevierd wordt.
.